I had to take a break. Mental dissociation is not a good state for freehand painting.
I said goodbye to my grandma, which started an avalanche of memories somewhere in my mind. And since I was unable to paint, I did some springtime cleaning. Whenever I try to reorganize the room, I get in a trance of throwing things away. I am an unfulfilled minimalist. I keep wondering if getting rid of records, books and half of my remaining clothes would give the expected result. After all what’s left is sentiments… and is it good or bad to have them?
Musiałam zrobić sobie przerwę. Rozkojarzenie nie sprzyja freehandom.
Pożegnałam się z babcią i gdzieś tam w głowie doszło do lawiny wspomnień. Skoro nie dało się malować, to zrobiłam wiosenne porządki. Zawsze kiedy biorę się za remanent w pokoju, wpadam w ciąg wyrzucania. Jestem niespełnioną minimalistką. Zastanawiam się jednak, czy pozbycie się płyt, książek i połowy z pozostałych ubrań przyniosłoby pożądany efekt? W końcu to co zostało, to sentymenty… to dobrze czy źle mieć je?
While trying to tidy up my photos, I found a few pictures of making the banquet diorama:
Robiąc porządek w zdjęciach, znalazłam troszkę zajawek z robienia biesiady:
It’s a nice and characterful set, which must have been given to me for painting as a reward for painting Judas le comedien 🙂 I was very excited about it until I saw the faces of these models. I don’t know the author of these sculpts, so I may be wrong, but the whole thing left an impression of a great sculptor being hired for not enough money. Instead of eyelids – horizontal rolls over tiny (eye)balls, surfaces roughly carved with a knife without smoothing, etc. But I value character and atmosphere over precise brushwork, I decided not to complain and to enjoy the ambience of this diorama. I enjoyed being able to arrange the models the way I wanted, so I tested a few possible scenes. 🙂
Klimatyczny zestaw, dostałam do pomalowania chyba w nagrodę za pomalowanie Judas le comedien 🙂 Bardzo na niego się cieszyłam, do czasu aż nie zobaczyłam twarzy modeli. Nie znam autora, więc mogę być w błędzie, ale całość sprawiała wrażenie, jakby firma zatrudniła extra rzeźbiarza za zbyt małe wynagrodzenie. Zamiast powiek poprzeczne wałki na kulkach/gałkach ocznych, powierzchnie ciosane nożykiem bez wygładzeń, itp. Ale, że jestem orędowniczą fluffu/klimatu/nastroju ponad precyzję pędzla, postanowiłam nie narzekać i cieszyć się nastrojem dioramy. Fajne było w zestawie to, że modele można dowolnie sadzać, więc scenek wypróbowałam kilka 🙂
