Click to see full-sized imagePamiętam, że próbowałam mu wyszminkować usta, ale były zbyt szerokie i nie było mu z nią do twarzy
Tak sobie dziś uświadomiłam, że to już rok zleciał i mi się trochę sentymentalnie zrobiło.
...a moja II figurka, to był marins, co go Mahoń nie potrzebował i pozwolil mi go pomalowac.
Click to see full-sized imageI jak się strasznie upierałam przy nim, że już bardziej rozjaśnić nie mogę bo będzie brzydko
i że koniecznie światło musi padać od boku, i wogóle, wogóle, bedzie po mojemu i bez jakichś tam obkrawędziowań i już 
dobrze, że Mahoń jest takim cierpliwym nauczycielem
Dopiero otoczenie figurkowe nauczylo mnie, uczyć się na cudzych błędach. Do tej pory byłam zbyt uparta, żeby zrezygnować z własnych zamierzeń. Chyba jeden z apostołów taki był, co puki nie zobaczył, to nie uwierzył?
Nie ma się czym chwalić, ale wspomnienia i dygresje same nachodza do głowy. A z kim się tym dzielić jak nie z Wami?
